Trendy w stosowaniu leków przeciwbakteryjnych w leczeniu mykoplazmozy drobiu

Abstract

Mykoplazmoza drobiu to choroba wywoływana zakażeniem bakteriami z rodzaju Mycoplasma (M.) występująca u kilku gatunków ptaków hodowlanych. Do gatunków infekujących drób grzebiący zalicza się M. gallisepticum , M. synoviae, M. meleagridis i M. iowae. U drobiu wodnego infekcje wywołują M. anseris, M. anatis, M. cloacale i M. anserisalpingitidis, natomiast u gołębi M. columbinum, M. columborale i M. columbinasale. Zakażenie w stadzie może być przekazywane zarówno poziomo jak i pionowo. Objawy infekcji różnią się znacznie w zależności od gatunku mykoplazmy i jego szczepu jak również gatunku zakażonego ptaka. Do głównych objawów należą: objawy ze strony układu oddechowego, zapalenie błony maziowej stawów, stan zapalny jajowodów, niepłodność, zapalenie kloaki i prącia, zamieranie zarodków, spadek produkcji jaj lub słabe przyrosty masy ciała piskląt. Na nasilenie objawów klinicznych choroby mają również wpływ czynniki środowiskowe, takie jak np. stres czy nieodpowiednie warunki utrzymania ptaków. Zakażenie mykoplazmami często występuje w koinfekcji z innymi zakażeniami wirusowymi lub bakteryjnymi. Zapobieganie zakażeniom bakteryjnym stanowi jedno z największych wyzwań wielkotowarowej produkcji drobiarskiej. Pojawienie się w stadzie drobiu zakażenia tła bakteryjnego, oprócz znacznych strat finansowych dla hodowców, niesie za sobą dodatkowo ryzyko pogłębienia globalnego problemu jakim jest lekooporność. Nieumiejętne i nieuzasadnione stosowanie leków przeciwbakteryjnych, szczególnie w wielkotowarowej hodowli zwierząt, może w znacznym stopniu przyczyniać się do narastania oporności chorobotwórczych szczepów bakteryjnych. W ostatnich latach powstało wiele opracowań naukowych i popularnonaukowych promujących ograniczenie stosowania antybiotyków i określające zasady racjonalnej antybiotykoterapii (Dzierżawski, 2012; The Poultry Site, 2014). Promowane jest stosowanie antybiotykoterapii celowanej, gdzie przed zastosowaniem określonego leku aby uzyskać możliwie najwyższe korzyści terapeutyczne przy możliwie niskim ryzyku wystąpienia lekooporności, niezbędna jest identyfikacja drobnoustroju patogennego i oznaczenie lekooporności. Powinno się również zwracać szczególną uwagę na odpowiedni dobór leku i jego dawki, które będą skuteczne w danej sytuacji klinicznej (Singer, 2020). Mając na uwadze powyższe zasady, zastosowanie odpowiedniej antybiotykoterapii w leczeniu mykoplazmozy drobiu jest zadaniem wymagającym dużej wiedzy i doświadczenia.